Frambuaz

Ulan şu yaşa geldim, hala karanlıktan korkuyorum. Son 40 saatte toplasan 4 saat uyumuşumdur. Yani çılgınlar gibi uykum var ama yatağa girip ışığı kapatmamla beraber kalkıp ışığı yeniden açmam bir oluyor. Uyuyamıyorum ulan! Ne yapacağını şaşırdı bünye! Türkçe'de ki en sevdiğim cümlelerden biri olarak "Sikerim böyle aşkın ızdırabını" diyorum. Havanın aydınlanmasını bekliyorum uyumak için. Hava aydınlandıktan 2 saat sonra ders anlatıyor olmasalar hiç sorun değil ama öyle yapmıyor şerefsizler. İkinci öğretim tıp eğitimi istiyorum. Bir de yeter artık animelerin üstüne şarkı koyup yollamayın. Yaratıcı olun biraz! Twitter mı açsam napsam?

istanbul'dan kalktı tren
ankara'da yaptı fren
bu post'a cevap veren
ya ibnedir ya götveren
---

Bir uçak düşünün ki 45 dakika rötar yapıyor. İçinde hiç susmayan bir bebek var. Tüm bunlara rağmen iki tane kardeşi görmek insanı mutlu ediyor. Birbirleriyle oynamaları, birbirlerine vurmaları. İşte tüm bu gördüklerimin ardından ben bunu yaşamaya değerim hatta deyerim diyorum. Hehe.

dün, tam bu saatlerde, vücudumda mebzul miktarda alkol vardı.
aynı boku yemek için gittiğim kokoreççinin bayrama kadar kapalı olduğunu görüp, bir diğer sevmediğim kokoreççiye gittim. aynı bokun daha bi beyazıydı bu diğeri. bütün bütün yağ yiyorum gibi hissettim. pis kokuyordu. henüz yeterince içmemişim ki, kokuyu alıyordum.
o boku yiyor, yanındaki zıkkımdan zıkkımlanıyor ve devrim düşünüyordum.

yazdığım en iyi öyküyü tamamlamış, “Olmaz öyle küfretmeyen devrimci” epigrafını özenle en üst sağa yerleştirmiştim. rahattım. coşkuluydum. birilerini aramak için telefonu elime aldım. sonra, ne yapıyorum amına koyayım, dedim ve telefonu hışımla fırlattım. kırılır diye korktuğumdan yatağa doğru fırlattım. hala sütoğlanıyım. devrimi de, papyonla yapacağım herhalde. hayır.
papyona hayır!
kafama geçirmek için evde bir külotlu çorap arandım, bulamadım. bu gece devrim yapacaktım. ayaklanmaları bitmeseydi hemen bu gece yunanlılara katılırdım. bitti. 16 yaşında olsaydım, bittiği halde yine onlara katılırdım. yürümekle yollar, bağırmakla ses telleri aşınmıyor (sadece tahriş oluyor bu götler) ama ölsen, 16 yaşında ölsen, oralarda, arkandan üç devrimlik molotof atılır. oralar kadir kıymet bilir. yoldaşlık nedir bilir oralar. yoldaşlık, ölen yoldaşının arkasından günlerce yaygara kopartmaktır. hem orada, molotofu da çorabı da örgütten temin edersin. burada teksin. ölsen, ancak kafana geçirdiğin çorabın markasının satışlarını patlatırsın.
amına koyayım. bunu düşündüm, külotlu çoraptan da, yunandan da vazgeçtim.

devrimden vazgeçmedim.

parlamento uzaktı. zaten ikisi de birbirinden boktan. kokoreçten beter.

buradaki belediye binası ise, (sarayı diyor bi de götler, neresi saray lan bunun, kıçıma benzeyecek, kıçıma iki cam bi kapı çizsem...) yarrağı andırıyor biraz anlamsızlık olarak. iki tane işlevi var işte kocca binanın. bi, bugün git yarın gel, diyorlar azarlayarak. bir de başka bir şey de diyorlardır ama, ben denk gelmedim.

evet, onlar patlamayı hakediyor. ama takatim yok oraya gidecek. on dakika uzaklıkta. devrimci yorulmaz ama üşenebilir. devrimci kafayı da bulabilir. ama kafa bulmaz devrimle. ben, kafayı epey bulmuşum. ayakta duramıyorum. oraya kadar gitsem de, patlatacağım şey, ancak soğuk bir espri olur.
sikeyim.
kafa da bulmaya başladım. benden devrimci olmaz. halbuki tam odamın yan tarafı.. bitişikte adliye var. kendimi patlatsam, orayı da sabote etmiş olurum. bu sabotaj mı, kabotaj mı olur? bayramı vardı. bu ikisini hep karıştırırdım. neyse, her şeyi ben mi düşüncem lan! bunu da, "adliyeyi patlattı" diyecek olan düşünsün. ben patlatayım, o ne derse desin.
bunu düşünmeliyim.
küfretmeyen devrimci olmaz. düşüneceğim bunu koyayım.
düşünmeyeceğim ya da. düşün düşün, aynı zıkkımı içmek ve zorunluluktan başka boku yemek dışında yediğim bi bok yok.

bugün harekete geçmeliyim.

bugün, her bir ayrı muktedir götüne, ayrı bir dükkandan aldığım boku sokmalıyım.

buz devri gibi bir şey olsa gerek, zira buz kestim. karasal iklimde gibiyiz koyayım. geceleri üşüyorum. ince giyinince sabaha karşı soğuktan uyanıyorum. kalın giyince, gece, hepten uyuyamıyorum.

serdargut yazı yazmış. okumadım. son zamanlarda nadiren uzun bir yazı okuyor, nadiren okuduklarımın da nadireni üzerinde kafa yoruyorum.
bunun başlığı çekti beni. ben kuşağı. ismi bana yetti. benler, benler ve ben. ve eben.

***

onları değil de, yakınlıkları anlatayım. stajda iki önemli tanışım oldu. ilki eski bir arkadaş. benim lisemden benden bir dönem alttan.

bir gün, demişti, gaye hocayla konuşurken yanımıza geldin ve, odtüden boğaziçinden başka okula gitmem dedin, dedi.
ben öyle saçma şeyler demem, naptın aga, dedim. (sanırım 2. össmde bile, boğaziçinde kazanabildiğim bölüm yoktu.)
yok abi, eminim, böyle dedin, o vakit sana sinir olmuştum, dedi. siktir, dedim içimden. siktir lan, dedim dışımdan. dışımdan söylediğimden ziyade içimden söylediğim önemliydi.

bu, bundan 5 sene evveldi.

--

diğeri yeni. daha 1 ay evvel. aklıevvel arkadaş, stajda yeni tanıştığım arkadaş şöyle dedi. "ilk gün sürekli yere baktın."doğrudur abi, canım sıkkındı," dedim.
halbuki canım sıkkın filan değildi. bulunduğum yere, bulunduğum yerdeki 80küsür binanın hepsine, bulunduğum yerdeki 80laptopa ve bulunduğum yerde çalışan, çalışmakta şanslı da olan bokpüsür şanskütür 800küsür kişinin insaniyetine, insaniyet namına sövüyordum.
anlık, rastgele, her daim, yerimden nefret edebildiğim gibi, o an, ilk gün yere baktığımı söyleyen arkadaştan da ayrıca nefret ediyordum, çünkü beni gözlüyordu ve çünkü bir şekilde beni gözlediğini biliyordum.

podyumlarda bir hayalet dolaşıyor. komünizm hayaleti...
******
staja başladığımda, üretim hollerinden birini gezerken holün giriş kapısında "iş kazasız çalıştığımız gün 29" yazısı bulunan bir levhanın asıldığını görmemle başladı her şey..
sonraki günlerde, bana iş öğretmek amacıyla karbon çelik s-spool'a doğru eğilen mehmet usta, 'boxer frikiği' vermekten kurtulamadı. bu, hoş bir durum değildi fakat böylelikle, iş kazası mantığı benim kafamda çok farklı mecralara kaymış oldu..
aklıma, ilk evvela, podyum işçileri geldi. yanılmıyorsam orta 1'den beri sistemli olarak ilgilendiğim bir konu olan, mankenlerin 'iş kazası problematiği' stajda da, farklı bir surette karşıma çıkmıştı..

biliyoruz ki, iş kazaları, maddi manevi çöküntüye, ciddi bir vakit kaybına neden oluyor. nasıl mı;

örneğin, "ece gürsel göğüs" yazınca google'da, karşımıza çıkan sitelerden ilk tıkladığımda bunu gördüm. bu fotoğraf, maalesef, fetişist bir obje olmaktan ziyade ciddi birtakım sorunları gözümüzün gözümüzün içine sokuyor, sarsıcı gerçekler karşısında sadece susuyoruz... manken olmanın bir başka zorluğu daha, tüm çıplaklığıyla karşımızda..
aynı, iki kuruş daha kâr etmek uğruna, 99 depreminde milyonları ölüme sürükleyen müteahhitler gibi, kumaştan çalan terzilerin azizliğine uğradı ece gürsel..
tek suçu mesleğini ve insanlarını; ülkesinin insanlarını, onu besleyen büyüten insanlarını sevmesiydi.. buydu suçu..

*************************************************************************************

manevi yükümlülük, demiştik. işte, "sulhi beni kesecek"
...
sulhi meselesinde, sibel can'ın ciddi bir yıldırma kampanyasıyla, siddet korkusuyla ve kıstırılmışlıkla karşı karşıya olduğunu görüyoruz.

kesilmek bu kadar kolay mı...
hayat bu kadar ucuz mu..

laik atatürk'ün açtığı yoldan, katettiğimiz onca mesafeden gele gele buraya mı geldik.. bi tarafta kara çarşaf diğer tarafta kesilmek... hepimiz atatürk'ün çocukları değil miyiz mi ki kesilme tehlikesiyle, gün be gün tüketiyoruz hayatımızı...
bakın,
sağdaki fotoğrafta sinen, yılgın, şaşkın bir kadın, mağdur ama gururlu bir kadın profili göreceksiniz.
sibel can, şimdi, bize fotoğraflardan gülümsüyor,burukça. kaderine, ülkesinin kaderine, "coğrafya kaderdir" denilen topraklardaki haline sadece gülümseyebiliyor. hepimizin elleri kolları bağlı, hepimiz kuşatılmışız kapitalist düzen tarafından..


*************************************************************************************

bununla da kalmıyor.

podyum işçileri her geçen gün daha fazla sömürülüyor; daha da fazlaca, arsızca emiliyor kanları her bir gün, emperyalist dünya tarafından.
fötr şapkalı, purolu para babaları tarafından sömürülmemiz; emekçi mücadelemiz nereye gidecek? ne olacak?

selma ergeç'ler daha ne kadar, öyle burukça dolaşacaklar.
daha ne tavizler verilecek..

************************************************

dostlarım. sizleri de üzüntüye sürüklemek istemem. o utangaç, o üzgün kadınlar daha fazla ağlamayacaklar. örgütlü mücadelemiz sonunda başlıyor.

manken sendikası diye bir şey var şimdi.
iş kazalarına karşı ciddi önlemler almak için mücadele eden, hepimizin desteklemesi gereken..

mücadele geleneğini, stalin'den, brejnev'den alan, örgütlü, ne yaptığını bilen insanlar bir bayrak altında toplanıyorlar. amerika güdümlü yandaş medyaya, tüm anti propagandaya ve sessiz karşılanmamıza rağmen şimdiden beş kişiyiz.. çığ gibi büyüyoruz her dakika...

biliyorum, bu yolda çok acılar çekeceğiz. çok bedeller ödeyeceğiz... bunları biliyoruz. kazalar, "güya kazalar" devam edecek. dış mihraklar ve içteki işbirlikçileri ile ilk defa mücadele etmiyoruz. bunlar hep yaşandı, yaşanıyor..

vicdanı olanlara sesleniyorum.

mankenler toplu hareket etsin, artık ergen çocuklar, "anaa" diye ağlamasın istiyorsanız...
dekolte olsun diye yarısı çöpe atılmış kıyafetlerden başka kaybedeceğimiz bir şey yok!
güzel günler göreceğiz çocuklar.
motorları, maviliklere süreceğiz...

hüzünle bakan sibel gibi, evet. sibel gibi...

16 yaşlarında olsaydım, bol bol bunlardan yerdim. bir de, second love dinlerdim.